MiScHiEF!

hepimizi seversen bi kıymetim kalmaz!! :P

haha bazılarınızı mı demeliydim =) herkesin derecesi ayrı ayrı güzelim :)

özlenmez mi.. hoşgel...vize haftaları....oyyy oyyy

evet daha pek hoş bir durum yok şimdilik :) yine de özlenmek güzel, teşekkürler =)

reca reca .:)))) olsun daha güzelleri vukuu bulacak.. beni de öyle kandırıyor riyalar :)))

az evvel arkadaşla konuştuk.. "bulmayacak, umut yok.." "kendimizi kandırmaktan bi hal oluyoruz.." umut bu köyden gideli çok oldu sanırım..

belki de... ama.. ama işte hep bir amamız var hayata... belki de bunun kendisi bir umut... zahir diyor ya ben yine bir umudu duvara vura vura öldürdüm bu gece.... aynen... dudak büküp gözleri rüzgarda sallanan gecenin güzel agaçlarına bırakıyorsun... elinde klayve pcler başında... "turn the page" diye haykırarak....

çok sevdiğim bir dostum insan en karamsar anında bile ölme umuduyla yaşar demişti.. bu mevzuyu her düşündüğümde hatırlarım onu.. belki pireyi deve yapmak bizimki.. ama güzel günler göreceğiz, geçecek kandırmacasına o kadar doyduk ki her teselli inandırmaktan çok can yakıyor artık..

değil mi?? artık o kadar bıkar olmuşuz ki herşeyden.. umudu bile eskittik bu yaşamımmızda.. bazen bakıyorum da o kadar aşınmışız ki gülmek için kalıptan kalıba giriyoruz... bir bebekle oynamak artık beisle bakılan bişey olmuş... anlam veremediğim bi düzen burası :S

neden bu kadar yıprandık anlayamıyorum açıkçası.. suçu zamana atmak işin kolayı gibi geliyor ama önceleri böyle değildi sanki.. gülümseyen yüzler görmek zor, yüze gülümsemek hepsinden zor.. insanların (başta ben) yaşama sevincini ne öldürdü bilmiyorum, anlamıyorum.. bilsem keşke..

insan pekçok şeyden bıkar... bıkmaktan ziyade sıkılır ama yaşamak böyle bişey değil işte... bunu idrakına varmak güç herbirimiz için... yüze gülmenin zorluğu bana kalırsa şurda biz ayna karşısında artık kendimiz olmaktan çıkan insan sürüleri gibiyiz... kendimizi dinlemekten çok olmamız gereken şekilde yaşıyoruz... yaşanmaya zorlanoııyoruz.. neyden ne zaman kimle önmli değil.. yazarken hep şunları düşünürdüm zaten benim gibi onlarcası var ben niye umutsuzluğumla onlara ayna oluyorum.. niye insanların belki de unuttukları acılarını hatırlatıyorum.. niye gülemk için yalancılığımı giyip sokağa çıkmıyorum... niye istediğim için beklediğim bütün aydınlıklarım için gecelerce bekliyorum.. niyelerimi bi çuvala koyup atamıyorum... aynadaki izlerimi silemiyorum...

zaman zaman ergen gibi hissediyorum kendimi.. bütün gemileri yakasım, koşarak, bağırarak uzaklaşasım geliyor her şeyden.. her gün yaptığım şeyleri yapmak zul geliyor.. ne denesem olmuyor.. pause düğmesi istiyorum o durumlarda hayatıma.. her şey dursun her şey donsun.. sanki o düğmeyi bulsam her şey düzelecek gibi.. belki hayatımıza belli süreler mola verebilsek bu kadar yorulmazdık, bu kadar yılmazdık..

ben de elimden geldiği kadar keyifli şeyler yazmaya çalışıyorum.. insanların canını bir de benim sıkmaya hakkım yok diyorum.. ama maske düşüyor bi yerden sonra.. olmuyor yapamıyorsun..

sonra yazdıklarımı bu halleriyle beğeniyorlarsa okusunlar, beğenmiyorlarsa keyifleri bilir diyorum, 2-3 yazı önceki gibi durumlar çıkıyor ortaya..
hangisi gerçek Canan? belki o belki hepsi belki hiçbiri.. kendi bile bilmiyor ki!

çok insansal değil mi kendinin bile bilmemesi? bilsek yazarmıydık sence... üstün yetenekleri olan biri değilim, geniş hayran kitlesi olan biri de ama sürekli bi anlatma... sora bi "iç çekme"... saatin 2... gece en karanlık yine... sabahın olması kimin umrunda... erken girdik yarışa.. erken bunaldık... hiçbir ülke gencinin olmadığı kadar çok yarıştırıldık çünkü... hep bişeyler beklediler küçük ellerimizden.. kumdan kaleler değil havuzun problemiydi çözmemizi istedikleri çünkü....

bilmem ki belki biz o şekilde olduğumuz için bize insansal geliyor.. insana her daim normal gelen kendi davranışlarıdır çünkü..

evet belki de sebep budur.. yaşamamız ve tadına doymamız gereken bir çocukluğumuz vardı.. kariyer kaygısıyla çekip aldılar elimizden, büyüdük.. büyütüldük.. hep bir koşturma, hep bir kovalamaca..

geri kalan tek şey yorgunluk..

hiç olmazsa yorulmayı öğrendik....

iyi geceler.... bende yatmalıyım... gerçi birazdan başlıcak günüm:))) dediğim gibi işte yine umut... kısır döngü iş başında... :)))