ssshhh
deliliğe vurmak diye bir tabir vardır.. çok kullanmam ama yaşıyorum şu sıralar.. gerçek manada deliliğe vurdum..
dibine kadar saçma sapan şeyler yapıyorum.. o kadar çok insanı dinliyorum ki ve kafam o kadar karışık ki.. sonra pişman oluyorum ama elimden hiçbir şey gelmiyor.. evet yine bir pişmanlık anındayım.. insan olaylarda başkalarından çok kendine kızıyor sanırım.. tek başına kaldığında, yastığa başını koyduğunda en çok kendine kızıyor.. ya da başkalarına kızamıyor oluşunun acısını kendinden çıkarıyor..
insan diş fırçasının hangisi olduğunu unutur mu? ya da biriyle yaptığı uuuupuzun diyalog sonrasında o insanı o gün gördüğünü? hangi otobüse bindiğini? neden beyin unutmak istediği şeylere kendi karar verir ki?
ben de bugün itibariyle yeni bi karar verdim.. susmaya.. blog filan da yazmicam artık.. şimdiye kadar konuştum da ne oldu? belki en iyisidir susmak.. zehrini alır insanın..
belki de değildir bilmiyorum.. ama umrumda da değil.. bir kez de bunu denesek ne çıkar..
güzel filmler geliyor bu ara gösterime.. sLn ile gitmeye kararlıyız çoğuna.. ne kadarına yetişiriz bilmiyorum ama vakit bulursanız gidin.. sonra güzel güzel günler geçirin.. gülümseyin.. çevrenizdeki insanların gülümsemesini sağlayın.. insanları sevin, kendinizi sevin.. söylediğiniz sözlerin size de söyleniyor olabileceğini düşünüp ona göre tartıp söyleyin.. tiyatroya gidin.. (ilkini sLn anlatmıştı yeni biletimizi de aldık.. "Tekrar Çal Sam" hem de bu sefer 40 kez bilet aldığım siteden öğrenci kısmını işaretlemeyi de unutmadım.. başımda sLnin oluşu faktörünü de unutmamak gerek tabi..) siz de yapın işte birşeyler.. ben yokmuşum gibi.. zaten belki de hiç olmadım ki..
bu arada okuyucularım diye bir zımbırtı ekledim bloguma..eğer yazdıklarımı beğeniyorsanız ya da okumaya değer buluyorsanız bir ara tıklayıverin.. orda birini görmek beni çok mutlu edecektir emin olun :)
çok konuştum farkındayım.. haydi hep beraber ssshhhhhh...
dibine kadar saçma sapan şeyler yapıyorum.. o kadar çok insanı dinliyorum ki ve kafam o kadar karışık ki.. sonra pişman oluyorum ama elimden hiçbir şey gelmiyor.. evet yine bir pişmanlık anındayım.. insan olaylarda başkalarından çok kendine kızıyor sanırım.. tek başına kaldığında, yastığa başını koyduğunda en çok kendine kızıyor.. ya da başkalarına kızamıyor oluşunun acısını kendinden çıkarıyor..
insan diş fırçasının hangisi olduğunu unutur mu? ya da biriyle yaptığı uuuupuzun diyalog sonrasında o insanı o gün gördüğünü? hangi otobüse bindiğini? neden beyin unutmak istediği şeylere kendi karar verir ki?
ben de bugün itibariyle yeni bi karar verdim.. susmaya.. blog filan da yazmicam artık.. şimdiye kadar konuştum da ne oldu? belki en iyisidir susmak.. zehrini alır insanın..
belki de değildir bilmiyorum.. ama umrumda da değil.. bir kez de bunu denesek ne çıkar..
güzel filmler geliyor bu ara gösterime.. sLn ile gitmeye kararlıyız çoğuna.. ne kadarına yetişiriz bilmiyorum ama vakit bulursanız gidin.. sonra güzel güzel günler geçirin.. gülümseyin.. çevrenizdeki insanların gülümsemesini sağlayın.. insanları sevin, kendinizi sevin.. söylediğiniz sözlerin size de söyleniyor olabileceğini düşünüp ona göre tartıp söyleyin.. tiyatroya gidin.. (ilkini sLn anlatmıştı yeni biletimizi de aldık.. "Tekrar Çal Sam" hem de bu sefer 40 kez bilet aldığım siteden öğrenci kısmını işaretlemeyi de unutmadım.. başımda sLnin oluşu faktörünü de unutmamak gerek tabi..) siz de yapın işte birşeyler.. ben yokmuşum gibi.. zaten belki de hiç olmadım ki..
bu arada okuyucularım diye bir zımbırtı ekledim bloguma..eğer yazdıklarımı beğeniyorsanız ya da okumaya değer buluyorsanız bir ara tıklayıverin.. orda birini görmek beni çok mutlu edecektir emin olun :)
çok konuştum farkındayım.. haydi hep beraber ssshhhhhh...
benim bildiğim susmak değil konuşmak, yazmak vs. rahatlatır insanı...
blogunu okumadan aynı şeyleri yazmak sanki bambaşka bir büyü gibi...kötü bir büyü ama olsun...büyü işte...